جلوه گل جواد بدیعزاده همایون میکرن نیما فریدونی سهتار
جلوه گل جواد بدیعزاده همایون میکرن نیما فریدونی سهتار
سه تار نیما فریدونی تصنیف جلوه ی گل جواد بدیع زاده
سه تار نیما فریدونی تصنیف جلوه ی گل جواد بدیع زاده
43-Tasnife Jelveye Gol-Javad Badi Zadeh.mp3
آهنگ ساز : سید جواد بدیع زاده
خواننده : سید جواد بدیع زاده
آهنگ : جلوه ی گل بوی سنبل
سراینده: نورالله همایون
جلوه ی گل ، بوی سنبل ،
ناله ی چنگ ، بانگ بلبل
کرده صحن چمن ، پر زغلغل ،
شبنم صبح و بر چهره ی گل
مطرب آهنگُ را تازه تر کن ،
وز دل خویشتن نغمه سر کن
زخم دل تارُ ، به زخمه میازار ،
ناله ی تارُ ، کمتر برون آر
بگو به ساقی ای نسیم سحری ،
شد سپری ، عهدِ خزان
بیا به عاشقان بپیما قدحی ،
خونِ دل ، دخت رزان
از غمِ عشق ، شد دلم خون ،
با یک جلوه بردی دل ز برم
ز آتشت ای عشق ،
این دل زارم ،
گشته پریش
آتشی ، امّا ،
در دل عاشق ،
مرهم ریش
تو آخر ای عشق چه ای ؟
رهزنِ دل ، بلای جان ها
از آتش پرشررت ،
شوخته شد چه خانمانها
باعث آه و بیداد و ناله ،
از چکاوک بُوَد عشقِ لاله
ساقی اگر برخیزد ،
باده به جامم ریزد ،
جانِ من از مِی فروزد
مطرب اگر بنشیند ،
ناله ی عشق بیند ،
آتش عشقش بسوزد
برکشد از پرده ی بیداد برون
ناله ی روح بخش همایون
عنوان: ردیف موسیقی ایرانی برای عود
نویسنده: مسعود نریمان
انتشارات: سوره مهر
قطع: رحلی
تعداد صفحه: 301
تاریخ چاپ: 1390
توضیحات: کتابی که پیشس روی شماست روایت استاد منصور نریمان از ردیف موسیقی ایران است که مهمترین کتاب در زمینه آموزش موسیقی ایران محسوب می شود واستاد در روایت خود از این ردیف با توجه باتوجه به ویژگی های ساز بربط، دستگاه ها وآواز ها را در محدوده ای از ساز اجرا کرده اند که علاوه بر ایجاد فضای هارمونیکی بهتر، به سهولت اجرا در ارائه ی گوشه ها وحفظ توای آنها در زمان اجرا نیز توجهی خاص شده است.
فهرست:
درآمد اول تا چهارم
کرشمه
آواز
چهارمضراب
نغمه
حزین
سلمک
ملانازی
گلریز
پنجه کردی
گریلی
رضوی
شهناز
حسینی
قجر
دوبیتی
ناشر: سوره مهر
کتاب ردیف موسیقی دستگاهی ایران برونونتل ترجمه علی شادکام انتشارات سوره مهر
ردیف موسیقی دستگاهی ایران
تاریخ نشر: آبان 1394 تعداد صفحات: 327 نوبت چاپ: دوم
شمارگان: 2500
از زمان ورود موسیو لومر به ایران و تلاش وی برای تأسیس گروههای موزیک نظامی، تلاشها برای نتنگاری و ثبت نغمههای موسیقی ایرانی که تا آن زمان بهصورت شفاهی و سینه به سینه حفظ شده بود، آغاز شد. اولین نتنگاری در این زمینه در سال ۱۲۷۹ هجری شمسی، توسط لومر انجام شد و متعاقب آن، سالار معزز، اثری تحت عنوان «دستگاه ماهور» برای ساز ویولن نوشت. اگرچه پیدایش ردیف موسیقی ایرانی به شکل کنونی مربوط به قرن هجدهم میلادی است، اما نتنگاری و ضبط و ثبت نغمههای آن، سالها بعد و پس از آن آغاز شد که وزارت فرهنگ و هنر و رادیو و تلویزیون ملی، برای جلوگیری از فراموشی این میراث ارزشمند، اقدام به ضبط ردیفهای موسیقی توسط اساتید آن دوره کردند. از آن زمان تاکنون محققان زیادی به پژوهش در مورد ساختار موسیقی اصیل و کهن ایران و چگونگی پیدایش ردیف پرداختهاند. کتاب «ردیف موسیقی دستگاهی ایران» ترجمه علی شادکام، ماحصل تحقیقات و پژوهشهای پروفسور برونو نتل، در مورد موسیقی ایرانی است. این کتاب مجموعهای از چند مطالعه مستقل اما مرتبط با یکدیگر است که درباره ردیف و مسائل مربوط به آن بحث کردهاند. در بخشهای ابتدایی کتاب، نویسنده به تحقیق در مورد پیدایش ردیف و وجه تسمیه دستگاهها و گوشههای موسیقی ایران پرداخته است. در بخشهای بعدی، او با کنکاش در موسیقی ایران و بهرهگیری از دانش اساتید بزرگ موسیقی ایران همچون نورعلی برومند، به تشریح ساختار موسیقی ردیف و روابط میان بخشهای مختلف آن میپردازد. بررسی نقش موسیقیهای محلی در پیدایش ردیف و همچنین بررسی جایگاه ردیف در موسیقی کلاسیک و عامهپسند، از دیگر مواردی است که در این کتاب به آن پرداخته شده است.
شابک:
9780241757840
هر زمان که به باغِ سرسبزِ نغمه پردازیِ موسیقیِ ملیِ ایران، گشت و گذاری می کنیم، با نامِ آموزگارِ بزرگِ موسیقیِ ایران، استاد “ابوالحسن خانِ صبا” مواجه می شویم. به راستی نیروی تاثیر و نفوذی که او در قلمروِ موسیقی سنتی داشته، کمیاب و شگفتی آورست. شاید هیچ آموزگارِ دیگری را در هیچ محدوده ی هنری در ایران نتوان یافت که چنین پهناور، آموزه های خود را گسترانیده و چند نسل از هنرمندان را پرورانده باشد. شمارِ شگردانِ مستقیم و غیرِ مستقیمِ مکتبِ شادروان”صبا” را به بیش از ۳۰۰۰ تن تخمین می زنند. هنوز هم بسیاری از این شاگردان که اکنون خود استاد شده اند، شاگردانِ دیگری را با آموزه های صبایی آشنا می سازند و مکتبِ او را همچنان کارساز و تاثیرگذار نگاه می دارند.
در انبوهِ بی شمارِ شاگردانِ “صبا” البته شماری به همان مرز توانایی های او رسیده و در نواختن، ساختن و آموختن، جای خالیِ او را پر کرده اند. در زمینه ی آهنگ سازی، حتی می توان گفت که حتی بر او پیشی گرفته و طیفِ گسترده ای از آهنگ های تازه را نیز، پدید آورده اند. استاد “صبا” اگرچه به ترانه های بومی و آهنگ های بی کلام توجه داشت اما شاگردانِ او با توجه به نیازِ زمان، به آفرینشِ آهنگ های نوآورانه ای روی آوردند که با اشعارِ تازه ای پیوند می خورد و ترانه هایی را پدید می آورد که از جهاتِ مختلف، خود را از تصنیف های قدیمی جدا می ساختند.
یکی از برجسته ترینِ شاگردانِ استاد “صبا” که آرشه و پنجه ای جادویی داشته، زنده یاد استاد “حبیب الله بدیعی” ست که شماری چشمگیر، از ترانه های شهرت یافته ی فراگیر در سال های پیش از انقلاب، از آنِ او می باشد. استاد “حبیب الله بدیعی” در سالِ ۱۳۱۲ در شهرِ سوادکوه مازندران زاده شده و در خردسالی، همراه اعضای خانواده ی خود که بیشتر اهلِ زراعت و تجارت بوده اند، از زادگاهِ خود به ساری رفته و چند سال بعد، وقتی که ۸ ساله بود، به تهران آمد.
آشنایی برادر “حبیب” با ویولن، او را نیز به این ساز علاقمند ساخته و چیزهایی را نزد خود آموخته تا بالاخره در سال ۱۳۲۶ راه به کلاسِ “لطف الله مفخم” پیمان پیدا کرده و سه سال نزد او که خود از شاگردانِ استاد “صبا بوده” به فراگیریِ ردیف های ویولن پرداخته است. “حبیب” پس از این آموزش های مقدماتی، این شانس را آورده بود که مستقیماً از آموزش های “صبا” نیز برخوردار شود و طی ۲ سال دوره عالی ویولن را در کلاسِ او بگذراند. او علاوه بر آن، همزمان با کلاسِ “صبا”، نزدِ یکی از آموزگارانِ ارمنیِ آن دوران با تئوری و مقدماتِ موسیقیِ کلاسیک آشنا شده است. استاد “بدیعی” همپای همه ی این فراگیری ها، تحصیلاتِ عمومی خود را در رشته ی زمین شناسی در دانشکده ی علومِ دانشگاه تهران به پایان برده است.
وی از سالِ ۱۳۳۳ کار تکنوازی و همنوازی ویولن را در رادیو ایران آغاز کرده و با ارکسترهای رادیو از جمله «ارکستر گلها» همکاری نزدیک داشته و خوانندگان برجسته ای چون، “غلامحسین بنان”، “حسین قوامی”، “محمودی خوانساری”، “مرضیه”، “هایده”، “مهستی” و بالاخره “محمدرضا شجریان” را همراهی کرده است. استاد “حبیب الله بدیعی” از ویولن نوازانی ست که به ایجادِ توازنِ میانِ ظرافتِ پنجه و صلابتِ آرشه توجه بسیار داشته است. او از سال ۱۳۴۳ تا ۱۳۵۸ خورشیدی مسئولیت های هنری مختلفی نیز در رادیو داشته که از جمله شورای موسیقی این سازمان بوده و از آن گذشته ارکسترهای مختلفِ رادیو را سرپرستی و رهبری کرده و برای برگزاری کنسرت به کشورهای آسیایی و اروپایی نیز سفر کرده است.
استاد “حبیب الله بدیعی” شوربختانه و نابهنگام در سال ۱۳۷۱ در سنِ ۵۹ سالگی در تهران درگذشت. چیزی که بسیار مهم می باشد این است که نغمه پردازی های بدیعی نسبت به هم ترازانِ خود، شهرتِ کمتری یافته است، اما ترانه هایش با آنکه پایی استوار در سنت دارند، ولی از طریق سازآرایی، جاذبه های تازه ای ایجاد کرده و بر شهرتِ خوانندگانِ خود افزوده است. ترانه های او به یکایکِ گوشه های مهمِ آوازی سرک کشیدهِ اوج گرفته و گام به گام، سرانجام به درآمدِ آواز فرود می آیند. در ترانه هایش، از مهم ترین اشعارِ “نوابِ صفا”، “بیژن ترقی”، “معینی کرمانشاهی” و “تورج نگهبان” در پیوندِ با خود دارد. نکته ای که ممکن است برای برخی غافل گیر کننده باشد، این است که استاد “حبیب الله بدیعی” ۲ دانگ صدای گرمی نیز داشته که گاه در تمرین ها آن را به کار می انداخته تا الگویی برای خواننده ی اصلی به دست داده باشد.
جلوه گل جواد بدیعزاده همایون میکرن نیما فریدونی تار
جلوه گل جواد بدیعزاده همایون میکرن نیما فریدونی تار
تار نیما فریدونی تصنیف جلوه ی گل جواد بدیع زاده
تار نیما فریدونی تصنیف جلوه ی گل جواد بدیع زاده
43-Tasnife Jelveye Gol-Javad Badi Zadeh.mp3
آهنگ ساز : سید جواد بدیع زاده
خواننده : سید جواد بدیع زاده
آهنگ : جلوه ی گل بوی سنبل
سراینده: نورالله همایون
جلوه ی گل ، بوی سنبل ،
ناله ی چنگ ، بانگ بلبل
کرده صحن چمن ، پر زغلغل ،
شبنم صبح و بر چهره ی گل
مطرب آهنگُ را تازه تر کن ،
وز دل خویشتن نغمه سر کن
زخم دل تارُ ، به زخمه میازار ،
ناله ی تارُ ، کمتر برون آر
بگو به ساقی ای نسیم سحری ،
شد سپری ، عهدِ خزان
بیا به عاشقان بپیما قدحی ،
خونِ دل ، دخت رزان
از غمِ عشق ، شد دلم خون ،
با یک جلوه بردی دل ز برم
ز آتشت ای عشق ،
این دل زارم ،
گشته پریش
آتشی ، امّا ،
در دل عاشق ،
مرهم ریش
تو آخر ای عشق چه ای ؟
رهزنِ دل ، بلای جان ها
از آتش پرشررت ،
شوخته شد چه خانمانها
باعث آه و بیداد و ناله ،
از چکاوک بُوَد عشقِ لاله
ساقی اگر برخیزد ،
باده به جامم ریزد ،
جانِ من از مِی فروزد
مطرب اگر بنشیند ،
ناله ی عشق بیند ،
آتش عشقش بسوزد
برکشد از پرده ی بیداد برون
ناله ی روح بخش همایون