ای یوسف خوشنام ما میرزا حبیب سماع‌حضور نیما فریدونی تار
ای یوسف خوشنام ما میرزا حبیب سماع‌حضور نیما فریدونی تار
مولوی » دیوان شمس » غزلیات
ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما
ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما
ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما
جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما
ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما
آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما
ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما
پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما
در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل
وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما
نت مینا بنوش ترانه بختیاری
این نت در آواز دشتی مایه ر تهیه شده‌است.
ترجمه فارسي و متن ترانه مينا بنوش از مسعود بختياري (زنده ياد بهمن علاءالدين)
واي چه خوبه مال بار كنه يارت وابات بو
كوميتچال زين مخملي به زير پات بو
چه خووه مال بار ونه به دشت شيمبار
دست گل منه دستم بو چي پار و پيرار
واي عزيزم مينا بنوش دسمال هف رنگ
چي تيات پيدا ندا به ايل چارلنگ
ويدم بي كه بينمت ديدم نبيدت
خاطرم جا نگري كندم ز دينت
مو اويدم كد ره ري كردم آپشت
غم خم كم سيم نبي سهديت مونه كشت
عاشقم ديوونه يم بيوين بكشينم
بوندينم كهد گل هيچ مگشينم
روسري بنفش
چه خوبه مال كوچ بكنه يارت هم باهات باشه
اسب (1) زين مخملي به زير پات باشه
چه خوبه مال بار بندازه (مستقر بشه) به دشت «شيمبار» (نام منطقه‌اي)
دست گل، توي دستم باشه مثل پارسال و پريسال
عزيزم روسري (2) بنفش، دستمال هفت رنگ
مثل چشمات پيدا نشد توي ايل چهارلنگ
اومده بودم كه ببينمت، ديدم نبودت
خاطرم جا نگرفت (دلم طاقت نياورد) رفتم به دنبالت
من اومدم وسط راه؛ رو كردم پشت سرم (برگشتم)
غم خودم كم برام نبود، پيغام تو (3) منو كشت
عاشقم! ديوونه‌ام! بياين بكشينم
ببندينم به ستون (4) هيچ بازم نكنيد (هيچ نگشاييد من را)
1- كوميت چال: كميت يعني بور يا خرمايي و چال هم به اون اسبايي ميگن كه روي پيشونيشون سفيده.
2- مِينا: روسري بزرگي (مثل شال) كه كمي عقب تر از «لچك» بسته مي‌شود و پشت سر و شانه‌ها و سينه را مي‌پوشاند.
3- سهدي: به معناي سختي است كه در زبان محلي همراه با سفارش مي آيد: «سختي سفارش» و معني نصيحت يا تذكر يا پيغام دارد.
4- بوندينم كــَـهد گــُـل: گل، يه سنگ يا چوبي بوده كه در زمان قديم وسط مال ميزدن بعد آدم عاشق و ديوانه رو بهش مي‌بستن تا به راه بياد.
دلشکن
«تصنیف دلشکن (یار بیگانه نواز)»
تک‌آهنگ از اکبر محسنی
سبک موسیقی سنتی ایرانی
ترانه‌سرا بیژن ترقی
این اثر با صدای خوانندگانی چون غلام‌حسین بنان اجرا شده‌است.
«دلشکن»، که با نام «یار بیگانه‌نواز» نیز شناخته می‌شود، نام یک تصنیف مشهور ایرانی در دستگاه شور آواز دشتی اثر اکبر محسنی با شعری از بیژن ترقی است که اولین بار توسط غلام‌حسین بنان خوانده شده‌است. این اثر توسط چندین خواننده بازخوانی شده‌است، از جمله اجرا با تنظیم پرویز مشکاتیان و آواز علی رستمیان و اجرای گروه عارف در آلبوم کنج صبوری یا اجرا با همان تنظیم با آواز ایرج بسطامی و سه‌تار بهداد بابایی در آلبوم بداهه‌خوانی و بداهه‌نوازی. همچنین، پویا سرایی نیز این اثر را خوانده و با سنتور همراهی کرده‌است.
متن تصنیف
به که گویم، چه بگویم؟
که چه کرده، غم تو به ما
همه سوزم، همه دردم، به خدا، به خدا، به خدا
یار بیگانه نوازم شرح عشق جان گدازم
قصه‌ای از سوز وسازم باتو می‌گویم امشب
تا که چشم جان گشودم شمع پنهان وجودم
شعله زد در تار و پودم آه جانسوزم امشب
تو ندانی که چه کردی به من و دل من به خدا
چه غمت از من بی دل تو کجا من خسته کجا
رهگذاری بی نصیبی، بی قراری بی شکیبی، تا سحر گه ناله سر کرده
نیمه شب‌ها در سیاهی، بی نصیبی بی‌پناهی، از سر کوهی گذر کرده
ای بهشت موعودم آن سیاهی من بودم
بی خبر ای سرور من می‌گذشتی از بر من
نه اشک چشمم را بدیدی نه ناله قلبم شنیدی
چو بخت من رفتی؛ مه من
چو آهوی صحرا رمیدی، ز سوی من دامن کشیدی
تو دل شکن رفتی
اجرای این اثر
این تصنیف توسط خوانندگان بسیاری اجرا شده. برخی از این اجراها:
باصدای غلام‌حسین بنان (اولین اجرا)
باصدای علی رستمیان (تنظیم استاد پرویز مشکاتیان، اجرای گروه عارف، آلبوم کنج صبوری)
باصدای ایرج بسطامی (بر اساس همان تنظیم مشکاتیان، با سه تار نوازی بهداد بابایی، آلبوم بداهه خوانی و بداهه نوازی)
با صدا و سنتور پویا سرایی، کلیپ تصویری، تولید: مؤسسه نهاله رودکی
نت سمفونی شماره ۴۰ ولفگانگ آمادیوس موتسارت
سل مینور
سمفونی شماره ۴۰ (موتسارت)
سمفونی شماره ۴۰ (KV ۵۵۰) در سل مینور در سال ۱۷۸۸ توسط ولفگانگ آمادئوس موتسارت ساخته شده‌است. این سمفونی گاهی اوقات به نام «سل مینور بزرگ» هم شناخته می‌شود تا از سمفونی شماره ۲۵ (یا «سمفونی سل مینور کوچک») که هر دو دارای تنالیته مشترک هستند، متمایز شود.
آهنگسازی
تاریخ تکمیل این سمفونی دقیقاً مشخص شده‌است. از آنجا که موتسارت در سالهای بلوغ‌اش فهرست کامل آثارش را تکمیل کرد، این اثر را در ۲۵ ژوئیه ۱۷۸۸ شروع کرده و طی آن سمفونی‌های شماره ۳۹ و ۴۱ را نیز به اتمام رسانده‌است. نیکلاوس هارننکور تصور می‌کرد که موتسارت این سه سمفونی را به عنوان یک کار متحد ساخته‌است اما با مشاهدهٔ دیگر موارد ثابت شد سمفونی شماره ۴۰ به عنوان یک اثر میانی، هیچ مقیاس مشترکی با یکدیگر ندارند. سمفونی شماره ۴۰ در دو نسخه متفاوت وجود دارد که هر دو نسخه توسط یوهانس برامس به دست آمده و در یکی از آنها برای کلارینت‌ها تجدیدنظر شده‌است و تنظیم مناسبتری در بادی‌های چوبی انجام گرفته است.
سمفونی در نسخهٔ تجدید نظر شده برای ۲ فلوت، ۲ ابوا، ۲ کلارینت، ۲ فاگوت، ۴ هورن و ارکستر زهی نوشته شده‌است.
این اثر در چهار موومان با تنظیم فرم مرسوم سمفونی در موسیقی کلاسیک (تند، آهسته، منوئه و تند) ساخته شده‌است.
آلگرو مولتو،
آندانته،
منوئه. آلگرتو – تریو،
فیناله. آلگرو آسای،
موومان اول شروع تیره‌ای با ویولاها دارد که توسط زهی‌ها در منطقه پایین صوتی همراهی می‌شود. تم اول بدین شرح است:
موومان دوم یک اثر شاعرانه در 6
8 و در گام سی بمل ماژور است. مثال خلاصه شده برای سازهای شستی‌دار:
موومان سوم منوئه است که خشمگین شروع می‌شود. ریتم آن سه‌ضربی است و در مثال خلاصه‌شده برای پیانو نشان داده می‌شود:
موومان چهارم با آکورد سه‌صدایی در تونیک شروع می‌شود و سیر صعودی دارد:
زمان اجرای این سمفونی به‌طور معمول ۲۵ دقیقه طول می‌کشد.
Mozart – Symphony No. 40 in G minor, K. 550 [complete]
