سایه چمن آهنگ شیرازی تار

سایه چمن

یک گل، در سایه‌ی چمن،
تازه شکفته، لطیف و خُوش‌سخن.
نه دستم بر او رسد،
نه از شاخه، خوش بُریده شود.

مستم، مستم، مستم،
تیغت بُریده شَصتم.

بیا برویم سوی قبله‌ی کوتی،
فرشی ببافیم، قالی کنیم فرش.
بوریایی سرخ و سفید،
دل را به عشقت سپرده‌ام در این سرگذشت.

مستم، مستم، مستم،
تیغت بُریده شَصتم.

بیا برویم به شاهچراغ،
عهدی ببندیم، در دل چراغ.
هر که این پیمان شکند،
دیگر کمر بر عهد نبندد.

مستم، مستم، مستم،
تیغت بُریده شَصتم.

یک گل، در سایه‌ی چمن،
تازه شکفته، لطیف و خُوش‌سخن.
نه دستم بر او رسد،
نه از شاخه، خوش بُریده شود.

مستم، مستم، مستم،
تیغت بُریده شَصتم.

این ترانه‌ی محلی شیرازی، با لطافتی عاشقانه و سبک دلنشین، همچون گلی در سایه‌ی چمن، جاودانه مانده است.