ز من نگارم غلامحسین درویش‌خان تار نیما فریدونی

توضیحات

تصانیف و قطعات دوره ی ابتدایی تار نیما فریدونی زمن نگارم درویش خان

تصانیف و قطعات دوره ی ابتدایی تار نیما فریدونی زمن نگارم درویش خان

تصنیف زمن نگارم | درویش خان | آموزش و اجرا با تار نیما فریدونی | تیر 1394

تصنیف زمن نگارم | درویش خان | آموزش و اجرا با تار نیما فریدونی | تیر 1394

تصنیف زمن نگارم غلامحسین درویش . تار نیما فریدونی.mp4

تصنیف زمن نگارم غلامحسین درویش . تار نیما فریدونی.mp4

ز من نگارم غلامحسین درویش دستگاه ماهور مایه‌ی دو نیما فریدونی تار از کتاب دلنوازان ۲ مجید واصفی

ز من نگارم غلامحسین درویش دستگاه ماهور مایه‌ی دو نیما فریدونی تار از کتاب دلنوازان ۲ مجید واصفی

25 – Ze Man Negaram-Darvish Khan.mp3

ز من نگارم
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
«ز من نگارم» نام تصنیفی است با شعر محمدتقی بهار (۱۲۶۵–۱۳۳۰ ه‍.خ) و آهنگی از درویش‌خان (۱۲۵۱–۱۳۰۵ ه‍.خ) در دستگاه ماهور. این تصنیف با مضمونی عاشقانه آغاز می‌شود اما در ادامه محتوای سیاسی و اجتماعی پیدا می‌کند. از این تصنیف اجراهای متعددی وجود دارد که اولین آن توسط بانوی گهر والای ایران بانو قمر الملوک وزیری اجرا شد همچنین به اجرای محمدرضا شجریان در آلبوم آهنگ وفا می توان اشاره کرد.
درون‌مایه
این تصنیف با مضمونی عاشقانه شروع می‌شود، اما در ادامه درون‌مایهٔ سیاسی و اجتماعی پیدا می‌کند و شاعر در آن با اشاره به وضع سیاه جامعهٔ ایران در اواخر قاجاریه، راه حل را در استقامت و انتظام مردم می‌یابد.
شعر
شعر این تصنیف در قالب یک غزل سروده شده و دارای وزن عروضی است، اگر چه در زمان اجرا گاهی واژه‌هایی همچون «حبیبم» و «عزیز من آی» نیز لابه‌لای شعر اضافه خوانده می‌شود.[۱] متن ترانهٔ این تصنیف به این قرار است:[۲]
ز من نگارم خبرم ندارد ز حال زارم خبر ندارد
خبر ندارم من از دل خود دل من از من خبر ندارد
کجا رود دل که دلبرش نیست کجا پرد مرغ که پر ندارد
امان از این عشق، فغان از این عشق که غیر خونِ جگر ندارد
همه سیاهی، همه تباهی مگر شب ما سحر ندارد
بهارِ مُضطَر، منال دیگر که آه و زاری اثر ندارد
جز انتظام و جز استقامت وطن علاجی دگر ندارد
ز هر دو سر بر سرش بکوبند کسی که تیغِ دو سر ندارد
تصنیف ز من نگارم ، با اجرای تار محمد رضا لطفی و صدای نصرالله ناصح پور
اجراها
موسیقی این تصنیف را درویش‌خان در دستگاه ماهور ساخته‌است.[۳][۴] اجراهای متعددی از این تصنیف وجود دارد که برخی از آنها از این قرار هستند:
محمدرضا شجریان این تصنیف را در آلبوم‌های گلبانگ شجریان ۱ (۱۳۵۶) و آهنگ وفا (۱۳۷۸) اجرا کرده‌است.[نیازمند منبع]
در آلبوم به یاد درویش‌خان (۱۳۷۲) از محمدرضا لطفی این تصنیف با آواز نصرالله ناصح‌پور اجرا شده‌است.[۵]
در مجموعه‌ای از اسناد مرتبط با خیمه‌شب‌بازی که احمدرضا احمدی در اختیار فصلنامهٔ تئاتر گذاشته بود و خود، کپی کتابی هستند که در ۱۳۰۷ ه‍.خ منتشر شده، به اجرای این تصنیف در ابتدای یکی از نمایش‌های خیمه‌شب‌بازی اشاره شده‌است.[۶]
پانویس
فیروزیان، سبک‌شناسی ترانه‌های حسین منزوی، ۱۳۳.
حامد، ملک الشعرا بهار، ۳۹.
حامد، ملک الشعرا بهار، ۳۹.
جعفرزاده، تجدد و تجددطلبی در موسیقی ایران، ۳۲۷.
افتخاری، آشنایی با نوارهای تازه موسیقی، ۳۶۷.
دو سند از خیمه‌شب‌بازی، ۱۳۵.
منابع
افتخاری، رابعه (۱۳۶۹). «آشنایی با نوارهای تازه موسیقی». کلک (۱۱ و ۱۲): ۳۶۷–۳۶۹. دریافت‌شده در ۲۸ ژانویه ۲۰۱۹ – به واسطهٔ نورمگز.
جعفرزاده، خسرو (۱۳۷۳). «تجدد و تجددطلبی در موسیقی ایرانی». ایران‌نامه (۴۶): ۳۱۹–۳۴۲. دریافت‌شده در ۱ ژانویه ۲۰۱۹ – به واسطهٔ نورمگز.
حامد، حامد خان (۱۳۴۷). «ملک الشعرا بهار». هلال (۷۹): ۳۷–۳۹. دریافت‌شده در ۲۸ ژانویه ۲۰۱۹ – به واسطهٔ نورمگز.
فیروزیان، مهدی (۱۳۸۹). «سبک‌شناسی ترانه‌های حسین منزوی». سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب) (۸): ۱۳۱–۱۴۸. دریافت‌شده در ۲۸ ژانویه ۲۰۱۹ – به واسطهٔ نورمگز.
«دو سند از خیمه‌شب‌بازی». تئاتر (۲۹ و ۳۰): ۱۰۵–۱۵۶. ۱۳۸۰ و ۱۳۸۱. دریافت‌شده در ۲۸ ژانویه ۲۰۱۹ – به واسطهٔ نورمگز. تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)