نت سرو خجل ای که به پیش قامتت الا ساقیا

الا ساقیا، ز راه وفا
به شیدای خود جفا کم نما
که سلطان ز لطف، ترحم کند به حال گدا

چو اردیبهشت، جهان گشته باز
تو ای دلنواز، به بستان خرام، آمد بر فراز
که شد جلوه از چمن را طراز

ای که به پیش قامتت
سرو چمن خجل شده
سوسن و گل به پیش تو
بنده منفعل شده

تا به کی از غمت گدازم
در هجرت، سوزم و بسازم؟
ای صنم، سوزم و بسازم

در عشقت، سوزم ای نگارا
خدا را، تو کم کن جفا را